امام صادق علیه السلام مى‏فرماید:

رسول خدا صلى الله علیه و آله نماز بامداد را با مردم گزارد و به جوانى در مسجد نگاه کرد که چرت مى‏زد و سر به زیر داشت، رنگش زرد شده بود و تنش لاغر و دیده‏هایش به گودى نشسته بود.

به او فرمود: چگونه صبح کردى؟ گفت: یا رسول اللّه در حال یقین.

رسول خدا صلى الله علیه و آله از گفته او در شگفت شد و فرمود: براى هر یقینى حقیقت و علامتى است، حقیقت یقین تو چیست؟ جواب داد: یقین من آن است که مرا در غم فرو برده و شبم را به بى‏خوابى کشیده و روز گرمم را به تحمّل تشنگى واداشته، جانم از دنیا و آنچه در اوست به تنگ آمده و روى‏گردان شده تا جایى که مى‏بینم عرش خداوندم براى حساب برپاست و همه مردم بر آن محشورند و من در میان آنانم، گویا مى‏نگرم به اهل بهشت که در نعمت‏اند و با یکدیگر در تعارف و به پشتى‏ها تکیه زده‏اند و گویا مى‏نگرم دوزخیان را که زیر شکنجهایند و فریاد مى‏کنند! خیال مى‏کنى من الآن لغزه آتش دوزخ را مى‏شنوم که در گوشم مى‏گردد و مى‏چرخد.

رسول خدا صلى الله علیه و آله به اصحابش فرمود: این بنده‏اى است که خدا دلش را به نور ایمان روشن کرده. سپس فرمود: اى جوان! آنچه دارى از آن با شدت نگهدارى کن.

سپس جوان گفت: یا رسول اللّه! دعا کن که به همراه تو شربت شهادت بنوشم، پیامبر صلى الله علیه و آله برایش دعا کرد، چیزى نگذشت که در یکى از جنگ‏ها پس از نه تن شهید شد و او نفر دهم بود .